بزرگنمايي:

پیام خراسان - در یک متاآنالیز منتشر شده در سال 2024، اولریش اورث، سامانتا کراوس و میتجا بک شروع به بررسی توسعه خودشیفتگی در طول عمر کردند. برای این متاآنالیز، نویسندگان داده‌های حاصل از تمام مطالعات طولی موجود در مورد خودشیفتگی را با هم ترکیب کردند که منجر به تجزیه و تحلیل داده‌های 37247 شرکت‌کننده، در سنین 8 تا 77 سال شد.
تمرکز نویسندگان بر دو جنبه کلیدی تغییر در خودشیفتگی بود: تغییر در سطح متوسط ​​(“تا چه اندازه خودشیفتگی به طور متوسط ​​در طول زمان تغییر می کند؟”) و ثبات مرتبه ای (“تا چه اندازه تفاوت های فردی در خودشیفتگی ثابت می ماند.” در طول زمان؟»). آنها این شاخص‌های تغییر را در سه جنبه متمایز خودشیفتگی – خودشیفتگی عامل، خودشیفتگی متضاد، و خودشیفتگی روان‌رنجور – مورد بررسی قرار دادند تا الگوهای رشدی متفاوت بالقوه را شناسایی کنند.
سه وجه خودشیفتگی یک بار خودشیفته، همیشه خودشیفته؟
منبع: Barbara Egin/استفاده شده با اجازه.
خودشیفتگی عاملی
افراد دارای خودشیفتگی عاملی تمایل دارند که احساس بزرگی و برتری کنند، به تحسین زیادی نیاز دارند، تأثیر متقاعدکننده ای بر دیگران دارند و لحن را تعیین می کنند. افراد دارای خودشیفتگی عاملی به دلیل رفتار بیانگر و مطمئن خود در ابتدا به سرعت مورد پسند قرار می گیرند و به راحتی رهبران یک گروه می شوند.
خودشیفتگی آنتاگونیستی
با نزدیک‌تر شدن روابط اجتماعی، افرادی که تمایلات خودشیفتگی دارند، کمتر جنبه عاملی و بیشتر جنبه متضاد را نشان می‌دهند. جنبه متضاد خودشیفتگی شامل رفتار متکبرانه، فکر کردن که لیاقت آنها بیشتر از دیگران است، استفاده از دیگران به نفع خود و سردی و عدم همدلی است. همانطور که این جنبه ضد اجتماعی خودشیفتگی آشکارتر می شود، همدردی اولیه معمولاً محو می شود و فرد کمتر و کمتر مورد اعتماد قرار می گیرد. بنابراین افرادی که دارای خودشیفتگی متضاد هستند کمتر به عنوان دوستان خوب و شریک عاشقانه تلقی می شوند.
خودشیفتگی روان رنجور
مانند خودشیفتگی متضاد، خودشیفتگی روان رنجور تأثیر منفی بر روابط اجتماعی می‌گذارد، زیرا اغلب احساس می‌کنید که روی پوسته تخم‌مرغ راه می‌روید و وقتی در اطراف افرادی هستید که دچار خودشیفتگی روان‌رنجور هستند، باید مراقب دهان خود باشید. این به این دلیل است که افراد مبتلا به خودشیفتگی روان رنجور نسبت به نظرات دیگران حساس هستند، به راحتی خجالت می کشند و در تنظیم احساسات خود مشکل دارند.
هر سه جنبه منعکس کننده مجموعه ای از ویژگی های خودشیفتگی هستند. این بدان معنی است که همه افراد درجات مختلفی از خودشیفتگی را نشان می دهند. همچنین به این معنی است که خودشیفتگی یک دوگانگی حضور در مقابل غیاب محض نیست (“من خودشیفته هستم” در مقابل “من خودشیفته نیستم”) بلکه یک پیوستار است.
نویسندگان چه چیزی پیدا کردند؟ از نظر تغییر سطح میانگین، اورث و همکاران. دریافت که خودشیفتگی به تدریج با افزایش سن کاهش می یابد. بیشترین کاهش مربوط به خودشیفتگی روان رنجور و به دنبال آن خودشیفتگی متضاد است، در حالی که خودشیفتگی عاملی کمترین کاهش را نشان می دهد. اگرچه خودشیفتگی بین 8 تا 77 سالگی کاهش می‌یابد، اما تغییرات معمولاً کوچک تا متوسط ​​هستند. به عبارت دیگر، سطح خودشیفتگی بیشتر افراد با افزایش سن، فقط اندکی تغییر می کند.
از نظر ثبات رتبه‌بندی، نویسندگان دریافتند که تفاوت‌های بین افراد در سطوح خودشیفتگی آنها در طول عمر کاملاً ثابت است. ثبات مرتبه‌ای برای خودشیفتگی عاملی، پس از آن خودشیفتگی متضاد، و برای خودشیفتگی عصبی پایین‌تر بود. از این رو، کسانی که در سال های اولیه خود نسبت به دیگران خودشیفته تر بودند، در سنین پیری بیشتر از دیگران خودشیفته باقی می مانند.
پس یک بار خودشیفته، همیشه خودشیفته؟ به طور خلاصه، افراد با افزایش سن کمی کمتر دچار خودشیفتگی می شوند. با این حال، افرادی که در جوانی نسبت به دیگران خودشیفته‌تر هستند، در سنین بالا همچنان احتمالاً بیشتر از دیگران خودشیفته باقی می‌مانند. بنابراین، متاآنالیز اطلاعاتی در مورد میانگین مسیر خودشیفتگی، به ویژه برای بافت فرهنگی غربی که بیشتر نمونه های وارد شده از آن آمده اند، ارائه می دهد. این یافته‌ها در رابطه با افراد خاص، مانند تاریخ یا همکارتان چه معنایی دارد؟ متأسفانه (یا خوشبختانه)، فراتحلیل هایی مانند این نمی توانند اطلاعاتی در مورد مسیرهای فردی ارائه دهند. اما شاید دانستن این نکته مفید باشد که به طور متوسط، در مورد خودشیفتگی نباید به تغییر شخصیت شدید امیدوار باشید.
این پست وبلاگ توسط لوئیزا شلینگ، که دانشجوی دکترا در آزمایشگاه Janina Larissa Bühler در دانشگاه یوهانس گوتنبرگ ماینتس است، به عنوان مهمان ویرایش شده است. تحقیقات او بر رضایت از رابطه متمرکز است، به ویژه اینکه چگونه برای زوج های عاشقانه در دوره های کوتاه مدت، مانند روزها متفاوت است.